Dit is wie ik ben

Als je gaat herstellen zeggen mensen ‘’je mag terug naar jezelf.’’ Of ‘’ je mag op zoek gaan naar jezelf.’’ Maar de vraag die daarop volgt is ‘’hoe doe je dat?’’ Hoe ga je op zoek naar jezelf? Hoe kom je erachter wie je bent? Hoe vind je degene die je altijd al geweest bent of hoort te zijn? Vragen die mij lange tijd bezig hebben gehouden. Maar ook vragen waar ik (denk ik) inmiddels antwoord op kan geven.

Wat ik al wist is dat ik een begripvol iemand ben. Ik ben een schouder om op te leunen en een oor die luistert. Ik ben vertrouwend en zorgzaam. Ik ben geduldig en heb respect voor iedereen zijn keuzes. Ik ben een mensen mens ook wel sociaal genoemd. Ik ben een vriend die het nodig heeft om soms diepe gesprekken te voeren, maar die het ook nodig heeft om soms compleet gek te doen. Dat zijn de momenten dat ik uitgemaakt word voor ‘muts’ of ‘mafkees’.

Maar naast diepgang en gekkigheid ben ik ook iemand die houdt van buiten zijn. Ik ben een avonturier die op moet passen dat ze haar enkels niet breekt. Als ik met blauwe plekken naar huis ga, is het goed. Of het nu een wandeling in het park is, skeeleren met vrienden of een rots beklimmen in het buitenland de buitenlucht brengt mij rust. Het zijn de momenten dat ik alles even los kan laten. De momenten dat ik kan genieten van de stilte en de zon die schijnt of juist de vogels die fluiten en de bomen die kraken. Het zijn de momenten dat ik even niks hoef van mijzelf.

Ook ben ik iemand die graag met tijden alleen is. Tijd alleen om op te laden door creatief bezig te zijn. Tijd alleen om even alles er te laten zijn. Tijd alleen om mijzelf uit te kunnen zetten. Het zijn deze momenten die ik nodig heb zodat ik niet constant doorga. Want hoe mooi dit bovenstaande allemaal ook klinkt, ik ben ook iemand die nog niet altijd haar grenzen kent. Grenzen die ik overga vanuit enthousiasme. Grenzen die ik overga vanuit de behoefte om andere te helpen. Grenzen die ik overga vanuit de overtuiging dat ik er voor anderen moet zijn.

Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal geleerd heb. Geleerd heb door dingen te doen en te vallen. Geleerd heb door angsten aan te gaan en succes ervaringen op te doen. Geleerd heb door na te denken en dan mijn gevoel te volgen. En juist door dat laatste kan ik hardop zeggen ‘’dit is Vivian.’’ Want mijn gevoel verteld mij wanneer ik goede keuzes maak of juist andere keuzes mag maken. Mijn gevoel vertelt mij wanneer ik energie kwijt moet of juist rust mag nemen. Mijn gevoel vertelt mij wanneer ik iets doe tegen mijn zin in of juist iets waar ik blij van word.

Dus als je nu aan mij vraagt ‘’wie is Vivian?’’ dan is het antwoord ‘’een gevoelsmens.’’ Want door te voelen, kan ik mijn hart volgen. Door te voelen, kan ik mijn dromen volgen. Door te voelen ben ik geworden wie ik ben. En dat is toch ook best wel een leuk mens:D

Liefs Vief

Die welkbekende stem

Opeens was die weer daar. Opeens was er weer dat geluid dat vertelde dat ik niet hoefde te eten. Opeens was er weer dat verhaaltje dat mij liet horen dat ik ook wel zonder kon. Opeens was er weer dat moment dat ik zo dicht tegen de grens aan zat. Ik schrok! Waar kwam dit opeens vandaan? Waarom is die stem opeens weer zo sterk? Maar als ik terug kijk is het niet opeens. Is het niet van de een op de andere dag gekomen. Is het niet een plotseling geluid wat om de hoek kwam kijken. Het is beseffen dat ik niet geluisterd hebt en dus werd daar gebruik van gemaakt.

Al vaker vertelde ik dingen zonder te zeggen wat er daadwerkelijk aan de hand was. Posts die beschreven wat er in mij omging, zonder de oorzaak te benoemen. Gevoelens uitspreken om even te ventileren zonder de kern te raken. Maar is dat niet waar het écht om draait? De kern. De kern is, ik ben bang. De kern is, ik heb geen controle. De kern is, ik weet niet hoe het gaat verlopen. Oftewel veranderingen.

Het zijn deze momenten dat ik mij bewust mag blijven. Bewust mag blijven van wat er in mijn hoofd omgaat. Bewust mag blijven van hoe ik mij voel. Bewust mag blijven van wat ik nodig heb. Iets waar ik nu te lang mee gewacht heb. Iets wat ik geprobeerd heb te onderdrukken. Iets waar ik niet naar geluisterd hebt. Want als ik het niet erken, dan is het er toch ook niet? That’s where I was wrong. Het zit er, en het zal er blijven zitten. Net zo lang tot ik doe wat ik moet doen.

En ja, hierboven staan mooie dingen beschreven. Dingen die mij helpen om goed voor mezelf te zorgen. Dingen die mij helpen om verder te komen en niet terug te vallen. Dingen die mij helpen om dat te doen wat nodig is. Maar hoe pas je dat toe als je niet wil erkennen dat je eetstoornis misschien iets meer ruimte in heeft genomen dan dat je wil. En nee, het zijn geen heftige dingen meer. Het zijn geen eetbuien of compensatie methodes. Het zijn geen restricties in de zin van maaltijden of tussendoortjes overslaan. Maar het zijn wel kleine regeltjes waardoor de controle steeds verder van mijn gezonde kant vandaan wordt gehaald.

Het spijt mij. Het spijt mij voor de momenten waarop ik heb gezegd dat ik geen eetstoornisgedachten meer had. Het spijt voor het vertrouwen wat ik nu misschien geschaad heb. Het spijt mij voor de onzekerheid die ik nu misschien opgeroepen heb. Het spijt mij naar iedereen in mijn omgeving maar ook naar mezelf. Dat ik niet eerlijk geweest ben naar mijn eigen ik. Dat ik niet eerder ingegrepen heb.

Maar nu is het moment daar. Het moment om te erkennen dat die regeltjes er zijn. Het moment om er iets aan te gaan doen. Het moment om de controle weer terug te pakken. Want dit is niet wat ik wil. Wat ik wil is naar de toekomst kijken. Naar alle mooie dingen die op de planning staan. Naar alle dromen die op het punt staan uit te komen. Wat ik wil is lief voor mezelf zijn en dat is dus erkennen dat er werk aan de winkel is. Nu gaat het nog goed. Nu ben ik nog niet terug gevallen. Dus nu mag ik ervoor gaan zorgen dat dat ook niet gaat gebeuren!

Liefs (L)

Tranen voor de toekomst

Als klein meisje had ik een droom. Een droom om te kunnen genieten en plezier te hebben. Een droom waarin ik mezelf kon accepteren zoals ik was. Een droom om los te komen van de ellende waar ik in zat. En dat is gebeurd. Ik heb gevochten, gestreden en gehuild. Ik ben gevallen, opgestaan en weer door gegaan.

De afgelopen drie jaar zijn met diepe dalen gegaan en hoge pieken. Drie jaar waarin ik de moed soms op wilde geven, maar uiteindelijk weer de kracht vond om door te gaan. Drie jaar met therapie, opnames en veel steun van lieve mensen sta ik waar ik nu sta.

Ik sta op een punt waar ik met tranen in mijn ogen deze blog schrijf. Tranen van dankbaarheid, kracht en liefde. Tranen van hoop, geloof en vertrouwen. Tranen die bewijzen dat ik niet meer dezelfde persoon ben dan vroeger. Ik ben veranderd, mijn leven is veranderd. Van een bang onzeker meisje ben ik uitgegroeid naar een jong volwassen vrouw. Uitgegroeid naar iemand die op durft te komen voor zichzelf en grenzen durft te stellen. Iemand die haar emoties kan uiten en soms nog hulp durft te vragen als het nodig is.

Terugkijkend naar mijn verleden besef ik me in wat voor dal ik heb gezeten. Besef ik me wat ik mee gemaakt hebt en hoe lang ik mezelf gekweld heb om iedereen te beschermen. Hoe lang ik ben blijven vluchten voor emoties en de angst om mezelf te zien zoals anderen mij zien. Terugkijkend naar mijn verleden besef ik me dat mijn droom begint uit te komen en dat ik trots ben op mezelf.

Trots omdat ik 15 jaar negativiteit achter me laat. Trots omdat ik zelf gevochten heb om te komen waar ik nu sta. Trots omdat ik mijn eigen droom aan het waar maken ben.

Love (L)