Ik heb geweldige momenten achter de rug. Momenten waarin ik oprecht genoten heb. Momenten waarin ik geleefd heb. Momenten waarin ik me verbonden voelde met iedereen en de gedachte ‘’hier ga ik meer van creëren speelde de hoofdrol. Maar helaas is die energie nu ver te zoeken.
Graag had ik willen vertellen dat ik niet meer terug ging. Niet meer terug naar de vicieuze cirkel van negatieve gedachten en zelfhaat. Niet meer terug naar de gedachten om mezelf weer te gaan beschadigen omdat een stem in mijn hoofd verteld dat het moet. Niet meer terug naar depressief op de bank liggen met de gordijnen dicht, maar helaas is dit wel het geval.
Genietende van de fijne tijden die ik heb gehad, dacht ik dat ik alles weer aan kon. Dat ik nog steeds een paar keer per week door Nederland kon reizen om anderen te helpen. Dat ik weer mijn oude energie terug had en geen rekening hoefde te houden met wat er de afgelopen maanden gebeurd is. Dat ik dat verwerkt heb want ik heb er vaak genoeg om gehuild en over gepraat.
Maar het feit is dat ik nu ervaar, voel en beleef dat ik weer in die cirkel zit. Dat ik mezelf opnieuw gek laat maken door gedachten. Dat ik te vermoeid ben om op bepaalde momenten goed voor mezelf te zorgen. Dat ik weet wat mij te doen staat, maar de energie er niet is om het ook daadwerkelijk te doen.
Het is wachten tot het weer beter gaat en ondertussen roeien met de riemen die ik heb. Het is blijven praten en mezelf uitspreken, ook wanneer gedachten vertellen dat ik een aandachtszoeker ben. Het is huilen wanneer ik verdrietig ben en schreeuwen bij boosheid. Het is de tijd nemen om nu echt voor mezelf te gaan zorgen. Niet meer voor een ander, maar voor mezelf!
The Butterfly 