Jarenlang ben ik haar kwijt geweest. Jarenlang ben ik gevlucht voor de pijn die zij voelde. Jarenlang heb ik overleeft tot dit moment. Dit moment waarop ik haar weer gevonden heb. Waarop ik weer voel wat zij toen voelde. Dit moment waarop ik de kleine Vivian gevonden heb.
Alleen, bang en verdrietig zit ze in een hoekje van haar kamer. Bang voor het alleen zijn. Bang voor het gevaar wat kan komen. Bang omdat ze niet weet wat ze kan verwachten. Alleen probeert ze de minuten door te komen. Minuten die voelen als uren. Uren die voelen als weken en weken die voelen als jaren. Wanneer stopt dit gevoel? Wanneer houd het op? Niet wetende hoe of wat slaat ze op de vlucht.
Een vlucht die 15 jaar geduurd heeft. Een vlucht waardoor ze nu weer terug is bij af. Een vlucht die ervoor gezorgd heeft dat ze opnieuw mag gaan leren. Leren dat het verleden niet nu is. Leren dat ze niet meer alleen is. Leren dat ze niet hoeft te vluchten in destructief gedrag. Maar hoe leer je dat als je 15 jaar niks anders gedaan hebt. Hoe leer je patronen te doorbreken die zo veilig voelen en vertrouwd? Hoe leer je dat je nu wel hulp mag vragen als je nooit geweten hebt dat dat kan?
Ik was klein, bang en alleen en daar was toen het gevaar. Nu ben ik groot, bang maar niet meer alleen. Er zijn nu wel mensen die mij willen helpen. Die voor mij klaar staan en hulp aanbieden. Mensen die voor mij willen en kunnen zorgen. Mensen die ik mag vertrouwen maar daarbij soms nog moet vallen.
Ik moet vallen om te leren. Vallen om te proberen. Vallen om te realiseren. Die mensen zijn er niet voor niks. Zeggen niet voor niks dat ze mij willen helpen. Geven niet voor niks aan dat ik ze mag bellen. Ik heb de kleine Vivian gevonden, maar heb nu de handvatten om het niet meer alleen te doen. De handvatten om lief voor haar te zijn. De handvatten om haar dat te geven wat ze nodig heeft.
Ik heb de kleine Vivian gevonden en zij hoeft niet meer te vluchten. Zij mag er zijn en ik mag haar geven wat ze vroeger gemist heeft.
Love ❤
The Butterfly 