2 juni 2019. Vandaag precies een jaar geleden. Precies een jaar geleden dat ik als ervaringsdeskundige vrijwilliger vanuit Dalisay Recovery aanwezig was op de social walk. Precies een jaar geleden dat ik met blijdschap, hoop en verbinding aan de dag begon. Maar ook precies een jaar geleden dat ik enkele minuten na het startsein van de wandeling te horen kreeg dat een goede vriendin was overleden. Een goede vriendin die haar strijd tegen psychische problemen waaronder anorexia verloren heeft. Ik stortte in, letterlijk, langs het pad van de wandeling. Samen met een andere vriendin hebben we zitten huilen tot de tranen op waren en het was dat moment dat we zeiden ‘’Voor haar staan we op en lopen we door’’.
En dat hebben we gedaan, maar niet alleen die dag. Iedere dag die daarna is gekomen ben ik door blijven vechten, voor die vriendin, maar ook voor mijzelf en een ieder ander die in de ban is van een eetstoornis. Een eetstoornis die bij mij op mijn 10de begonnen is. Een eetstoornis die op mijn 23ste werd diagnosticeert als boulimia met anorectische trekken. Een eetstoornis waarvan ik in herstel kwam na mijn deelname aan TV programma ‘’het Voedselgevecht’’. Ik kwam in herstel omdat ik niet langer met geheimen rond liep en maskers op hoefde te zetten.
Ik begon te praten, écht te praten over wat er onder mijn eetstoornis verstopt zat. Ik begon te vertellen over pijn en verdriet wat ik had. Over de moeilijke momenten en de drang naar eetbuien als ze op kwamen zetten. Ik begon steeds opener te worden en langzaamaan ging ik inzien dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig had. Dat de emoties die ik voelde niks met mij deden als ik ze er gewoon liet zijn. Dat de drang naar eetbuien en compenseren weer zakte als ik hulp vroeg of afleiding zocht. Dat ik tegenslagen kon doorstaan door in contact te blijven met mensen en mezelf uit te spreken.
Herstellen is niet makkelijk en is geen rechte lijn omhoog! Met vallen, opstaan en weer doorgaan is het mogelijk om stap voor stap uit die cirkel te komen. Met openheid en eerlijkheid. Met vertellen waar jouw eetstoornis echt om draait en wat voor pijn en verdriet er onder zit. Ik deel hier mijn verhaal om te laten zien dat herstellen mogelijk is. Want na 16 jaar ik heb ik mijn eetstoornis niet meer nodig!
Mijn boodschap is dan ook blijf praten. Hoe moeilijk het ook is, wat voor emotie er ook achter zit. Jij bent jij met jouw verhaal en dat mag er zijn. Welk verhaal je ook hebt, je bent niet alleen. Ik hoop dat je hier kracht vind om weer een stap te kunnen zetten in je herstel. Ik hoop dat je moed en vertrouwen haalt uit dat wat je vandaag gehoord en gezien hebt. Maar vooral hoop ik dat jij in jezelf gaat geloven, want jij mag er zijn zoals je bent. Want je bent goed zoals je bent.
Stay strong!
The Butterfly 