De terugkerende cirkel

Ik heb geweldige momenten achter de rug. Momenten waarin ik oprecht genoten heb. Momenten waarin ik geleefd heb. Momenten waarin ik me verbonden voelde met iedereen en de gedachte ‘’hier ga ik meer van creëren speelde de hoofdrol. Maar helaas is die energie nu ver te zoeken.

Graag had ik willen vertellen dat ik niet meer terug ging. Niet meer terug naar de vicieuze cirkel van negatieve gedachten en zelfhaat. Niet meer terug naar de gedachten om mezelf weer te gaan beschadigen omdat een stem in mijn hoofd verteld dat het moet. Niet meer terug naar depressief op de bank liggen met de gordijnen dicht, maar helaas is dit wel het geval.

Genietende van de fijne tijden die ik heb gehad, dacht ik dat ik alles weer aan kon. Dat ik nog steeds een paar keer per week door Nederland kon reizen om anderen te helpen. Dat ik weer mijn oude energie terug had en geen rekening hoefde te houden met wat er de afgelopen maanden gebeurd is. Dat ik dat verwerkt heb want ik heb er vaak genoeg om gehuild en over gepraat.

Maar het feit is dat ik nu ervaar, voel en beleef dat ik weer in die cirkel zit. Dat ik mezelf opnieuw gek laat maken door gedachten. Dat ik te vermoeid ben om op bepaalde momenten goed voor mezelf te zorgen. Dat ik weet wat mij te doen staat, maar de energie er niet is om het ook daadwerkelijk te doen.

Het is wachten tot het weer beter gaat en ondertussen roeien met de riemen die ik heb. Het is blijven praten en mezelf uitspreken, ook wanneer gedachten vertellen dat ik een aandachtszoeker ben. Het is huilen wanneer ik verdrietig ben en schreeuwen bij boosheid. Het is de tijd nemen om nu echt voor mezelf te gaan zorgen. Niet meer voor een ander, maar voor mezelf!

Surrounded and yet alone

Zoveel mensen en toch alleen. Zoveel steun en toch verlaten. Zoveel liefde en toch verloren. Verloren ben ik in mezelf. In mijn gedachten en mijn gevoel. Verloren ben ik thuis en onderweg. Nergens een plekje met alleen mezelf. Waar ik vrede heb met mezelf en waar ik mezelf liefde kan geven. Nergens dat plekje voor mij alleen.

Alleen met mezelf is waar ik bang voor ben. Bang voor de fouten die ik dan maak. Bang voor de emoties die komen. Bang voor de gedachten die maar doorgaan en voor een zelfbeeld dat weer zakt. Een zelfbeeld die ik niet zie. Niet positief kan zien, misschien wel niet durf te zien. Een zelfbeeld wat verknipt is door mijn verleden en gesterkt wordt door mijn eetstoornis.

Ik durf het niet. Ik kan het niet. Ik niet, maar anderen wel. Anderen die er altijd voor mij zijn. Die mij steunen en helpen, die mij hoop geven en kracht. Die mij een knuffel geven en vertellen dat het goed komt. Anderen die mijn strijd en doorzettingsvermogen zien en die mij liefde geven als ik het zelf eventjes niet meer kan.

Dankbaar ben ik voor deze mensen. Die mij uit m’n hoofd halen en met beide benen op de grond zetten. De mensen die zeggen dat ik goed ben zoals ik ben. De mensen die er altijd zullen zijn wanneer ik ze nodig heb. Ik heb ze nodig, maar nog niet altijd durf ik hen te vragen. Te vragen om de dingen die zij bieden en die ik nodig heb. Die ik nodig heb om moeilijke dagen wat makkelijker te maken.

Ik voel me eenzaam en alleen. Verloren en verlaten, maar ik ben het niet. Ik ben het niet als ik op tijd hulp vraag. Als ik op tijd om die knuffel en liefde vraag. Als ik mezelf op tijd verbind worden moeilijke dagen wat makkelijker. Moeilijke dagen die dan te verdragen zijn. Die sneller voorbij zullen gaan zodat ik aan een nieuwe dag mag beginnen.

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. Kansen om de eenzaamheid te gaan verslaan. Kansen om mezelf dat plekje te geven. Dat ene plekje waarbij ik alleen kan zijn zonder eetstoornis. Dat ene plekje waar ik mijzelf kan zien zoals anderen mij zien en waar ik mag genieten. Mag genieten van mezelf, met mezelf en voor mezelf.

 

Lovee ❤

Een leven of geen leven?!

Wel eten, niet eten. Wel willen herstellen, niet herstellen. Ervoor gaan, niet ervoor willen gaan. Wat wil ik nu? Wat wil mijn gezonde kant? Ik ben bang. Bang dat het stopt. Bang dat ik het niet kan, dat het mij niet lukt. Bang voor alles wat er nog ligt. Bang voor de angsten die er nog zijn. Ik wil niet herstellen want ik wil nog dingen verwerken. Ik moet herstellen anders kan ik niks verwerken. Ik moet verwerken anders kan ik niet leven. Een leven met of zonder eetstoornis? Een leven met ups en downs zonder te vluchten. Een leven waarin ik gezond ben… is dat wat ik wil.

Ik wil gezond zijn. Ik wil genieten. Ik wil erop uit zonder duizelig te zijn en mij slap te voelen. Ik wil niet bang zijn. Bang voor oordelen, bang voor de toekomst. Bang zijn voor alles wat er op mij staat te wachten. Ik ben bang voor het verleden. Een verleden dat nu plaats vindt. Bang om te gaan slapen, bang in het donker. Ik ben bang voor de goede momenten. Voor positiviteit. Bang voor gelukkige momenten. Bang om mezelf te accepteren zoals ik ben.

Ik wil herstellen anders stopt het. Een plaats die nu veilig voelt. Een plaats die ik vertrouw en waar ik emoties kan laten zien. Een plaats voor inzichten. Waar angsten naar boven komen en waar ik kan groeien. Ik kan groeien. Ik mag groeien. Ik mag bang zijn. Maar ik moet er wel iets mee doen! In mijn eetstoornis blijven is niks doen. Is stilstand. In mijn eetstoornis zitten angsten. Zitten negatieve gedachten. In mijn eetstoornis zitten overtuigingen. Overtuigingen die mij ziek houden. Overtuigingen die ik geloof. Overtuigingen die ik wil onderzoeken en wil veranderen. Ik wil veranderen. Ik kan veranderen.

Ik wil. Ik kan. Ik ben. Het begint allemaal met ‘’ik’’. Het begint ook met ik. Ik moet de eerste stap zetten. Ik moet laten zien dat ik het wil. Ik moet herstellen. Niemand anders kan het doen voor mij. Niemand kan ervoor zorgen dat ik beter wordt. Niemand kan mij laten eten en mijn angsten wegnemen. Niemand kan mij overtuigen dat ik het waard ben en dat ik er mag zijn. Ik mag de eerste stap zetten. Ik mag mijn angsten aan gaan. Ik mag eten en hulp vragen. Hulp vragen, want alleen kan ik het niet. Iemand bellen. Mezelf uitspreken. Zeggen wat ik denk en wat ik voel. Zeggen wat er gebeurt en wat het doet met mij. Hulp om mijn angsten aan te gaan. Hulp om te herstellen en verwerken.

Ik wil leven. Een gezond leven. Een fijn leven. Een leven zonder actieve eetstoornis. Maar dan zal ik wel iets moeten doen. Niet alleen zeggen, maar doen. Actie. Uitspreken. Opschrijven. Huilen en boos worden. Lachen en weer eventjes vallen. Vallen en blijven zitten is kiezen. Is kiezen voor angst en onrust. Vallen en blijven zitten is eigen schuld en mensen die jou los gaan laten. Vallen en opstaan is herstellen. Is laten zien dat je anders wil en er voor gaat. Is laten zien dat blijven zitten niet is wat je wil. Ik wil niet meer blijven zitten. Het is koud hier, donker en eenzaam. Ik wil naar de warmte, het licht. Ik wil terug naar mezelf. Mezelf zien zoals anderen mij zien. Mezelf de liefde geven die anderen voor mij hebben.

Ik wil mezelf accepteren! Accepteren zoals ik ben. Maar dan zal ik eerst nog wat moeten verwerken. Verwerken van angsten en overtuigingen die mij al 15 jaar vasthouden. Die in iedere vezel van mijn lichaam zitten. In iedere gedachte en handeling. In mijn hoofd weet ik al dat ze niet meer kloppen. Misschien wel nooit geklopt hebben. Ik wil het voelen. Voelen dat het niet meer klopt. Voelen dat ik niet mijn gedachten ben. Ik wil voelen wat mijn gezonde kant al weet. Gezond. Niet dik. goed zoals het is. Ik hoef niet te veranderen. Ik ben ik. Ik ben prima. Het is mijn hoofd die het vertelt. Nu mijn lichaam nog.

The greater your storm, the brighter your rainbow

De stormen in mijn leven, ze lijken steeds heftiger te worden, steeds sneller op een dieptepunt te komen. De stormen in mijn leven, die mijn kernovertuigingen bevestigen. Stormen die ik elke keer weer overleef. Die ik overleef door eerst weer toe te geven aan eetbuien, aan compenseren en periodes waarin elke hap een gevecht is. Die ik overleef door mezelf te beschadigen, want gestraft worden is wat ik dan verdien.

‘’Gestraft worden is wat ik dan verdien’’, zijn woorden van mijn eetstoornis en kritische kant. 2 kanten in mij die samenwerken. Die samenwerken om ervoor te zorgen dat ik mezelf verwaarloos, die samenwerken om ervoor te zorgen dat ik alleen voor anderen zorg. 2 kanten in mij die ervoor zorgen dat ik het mezelf niet waard vind. Niet waard vind om er te mogen zijn, niet waard vind om aandacht en complimenten te ontvangen. 2 kanten die tijdens een storm zo sterk zijn dat ik alles geloof wat ze zeggen. Wat ze zeggen is altijd negatief, altijd met een oordeel en vaak met een oplossing. Een oplossing die niet oké is voor mijn gezonde kant.

Want die kant zit er ook… de gezonde kant. Een kant die goed weet wat wel oké is. Die weet dat het oké is om 3 maaltijden te eten, die weet dat ik niet dik ben. De gezonde kant die weet dat het oké is om af en toe rust te nemen, niet altijd voor een ander klaar te hoeven staan. De gezonde kant die op momenten dat het stormt heel hard roept, maar vaak niet gehoord word. Een gezonde kant die vaker gehoord mag worden.

Die gehoord mag worden, door vaker een rust moment te pakken. Die gehoord kan worden, door goed te blijven eten en op tijd naar bed te gaan. Die gehoord kan worden door mezelf uit te blijven spreken en op tijd hulp te vragen. Een gezonde kant die in evenwicht mag komen met de kritische kant. Mijn kritische kant die er altijd zal blijven. Dit omdat het veilig is, een bekende kant is waar ik door de jaren heen vertrouwen in heb gekregen. Ik wist dan waar ik aan toe was, hoe mijn dag eruit zag en hoe ik me zou voelen.

Nu mag ik het onbekende aan gaan. Ik mag naar de gezonde kant luisteren, ik mag de gezonde kant het gevoel geven dat die gehoord wordt. Ik mag gaan kijken naar de helderheid van de regenbogen, zodra de storm weer is gaan liggen.

Lovee<3

Who is this

Here I am. Sitting on the couch to write down who I am. Because who am I? Who is the girl who laughs often during the day and cries in her thoughts at night. Who is the girl who is always ready for someone else, but who does not dare to make the right choices for herself? Who is the girl who pretends not to be afraid in daytime, but feels anxious in the evening as she walks beside her bed and closes the curtains. Who is the girl who has no energy during the day, but cannot fall asleep in the evening if she does not satisfy herself or meditate? Who is the girl where at her work all slices of meat products have to lie exactly on top of each other, but where the home is a big mess? Who is the girl who always takes into account another person, but never with herself?

She is someone who is caring and listening. Someone who offers a shoulder to lean on and who you can trust. She is someone who has a heart to take care of others, but does not have the strength to give herself that same love. She is someone who is radiating on the outside, but seems to get lost inside. Someone who knows how to make the right choices for someone else, but makes her own choices depend on the people around her.

She is someone who lets her choices fall from others, because she is too afraid to make choices for herself. She is to frightened what people will think of her and starts taking a distance. Afraid that people won’t understand her, so she will be alone. Afraid that when she chooses for herself, she becomes selfish. Afraid that she will be punished for the mistakes she makes, so she will punish herself.

It is an anxious girl. Afraid of loneliness and rejection. Afraid of grief, pain and anger. Afraid not to be good enough and to make mistakes. Afraid of losing people whom she cares about. Afraid of thoughts and feelings, afraid of everything and everyone, except afraid of losing herself. She is not afraid of losing herself, because she has already lost her.

Lost is the little girl in herself. The little girl who needs her love, her attention and good care. The little girl who wants to live in a tidy house, where she gets to eat and drink. Where she can relax in a heated house on the couch after a nice shower. The little girl who wants to be seen and heard. The little girl who wants to be found back. She wants to be found back, so that she gets the care she deserves. So that she no longer needs to be afraid and needs to be punished. So that she can enjoy and live, but above all can love herself.

So who am I then? I am the girl who is allowed to learn to take care of herself. To make the choices that she feels comfortable with. I am the girl who can take rest when she needs it. The girl who does not have to feel guilty about others and who does not have to worry about the mistakes she makes. I am the girl who may stand up for herself. I maybe can do much, but where do I start? Where do I begin to become who I am?

LoveeYou<3

Just like everyone else

Here I am, crying in bed. Crying with joy at the beginning, but especially sadness at the end. Sadness because I realize what I have done to myself. Sadness for the love I never granted myself. Sadness for the happiness I have taken away from myself. I have deprived myself of everything to be there for others. To make other people happy, to keep others satisfied and especially to keep people around. To keep everyone around while I was pushing myself further away.

Several people around me are grateful. Grateful for the time I have for them, a listening ear that I offer and a shoulder to lean on. Grateful with the words I speak, the strength and love they need and what I give them. I give everyone what they need, but what do I give myself? What did I gave myself if I needed a listening ear, a shoulder to lean on? What did I do with the words I uttered to myself and the love and strength I needed? I blocked it, I ignored it, but most of all I never believed it. Believed that what I gave to other people I could also give to myself.

Instead of giving myself those loving things, I became angry when I made a mistake. If I said something in which I hurt or disappointed someone I punished myself. I became angry and went to punish myself for so long until the only thing I could do was that. The only thing I can do is to efface myself, punish myself and flee. Fleeing for the gratitude people have for me, fleeing for love that I receive. Fleeing because I don’t know how to deal with people who are giving me what I give them.

I’ve always been the group’s pibble, I have never belonged anywhere. I was told I was different, I’ve been insulted and excluded. But that was in the past. In the past because I am no longer being abused or excluded. I am asked, invited and involved in things. I am involved with friends, activities and work. At difficult times, at making choices and especially the fun times, I’m part of it.

People said that I was different, but I am not. I am not different, so why shouldn’t I treat myself as I treat others? Treating myself with a listening ear, a shoulder to lean on. Treating myself with love, attention and care because I deserve it just as much as anyone else!

 

Lovee<3