Is it me or is it me?

Je vertelde mij de afgelopen weken dat ik goed bezig was. Ik was goed bezig want ik had al zoveel dagen geen eetbui gehad. Ik was goed bezig, want ik vroeg hulp op moeilijke momenten. Ik was goed bezig omdat ik met mensen bleef praten. Maar jij was niet de kant die ik dacht dat jij was. Jij was de kritische kant. De kritische kant die mij vertelde dat ik goed bezig was. De kritische kant die mij deed geloven dat ik trots op mezelf mocht zijn.

Maar alles wat ik aan het doen was, was alleen maar vluchten en controle houden. Vluchten voor mijn emoties, vluchten voor waar ik naar toe wil. Vluchten voor de verantwoordelijkheid die ik krijg, wanneer ik echt goed voor mezelf zou zorgen. Ik was alleen maar de controle aan het houden. Controle op het eten, controle houden door zelf te bepalen wat ik wel en niet doe. Controle houden door moeilijke momenten en daarbij mezelf te ontwijken.

Jij wilde weer de baas zijn en het is je gelukt. Ik ben er met beide voeten in getrapt. Ik ben er blindelings ingelopen en waarom… omdat het veilig voelde. Het was veilig om de controle te hebben, niet te hoeven voelen en ondertussen maar van iedereen te horen dat ik zo goed bezig was. Ergens was ik ook goed bezig. Ik was goed bezig omdat ik al die dagen geen eetbui heb gehad, omdat ik met mensen in contact bleef en op sommige momenten hulp heb gevraagd. Maar dit hoorde allemaal bij je plan. Je plan om mij weer een eetbui te laten hebben, mij weer het gevoel te geven dat ik mezelf moest straffen. In jouw ogen was ik het niet goed aan het doen, omdat ik niet aan het luisteren was naar het kleine kind in mezelf. Het kleine meisje wat aandacht wil, die gehoord en gezien wil worden. Het kleine meisje wat verstopt zit achter jouw beschermingsmechanismen, achter jouw vieze plannetjes om ervoor te zorgen dat ze niet nog meer pijn en verdriet hoeft te voelen.

Waarom, waarom mag ik niet voor haar zorgen? Waarom mag ik niet luisteren en kijken naar wat het kleine meisje in mij nodig heeft. Ik weet dat ze bang is, dat ze al veel pijn en verdriet heeft gevoeld, dat ze vaak is afgewezen en dit alles niet nog eens wil mee maken. Dat gaat ook niet gebeuren, maar jij gelooft mij niet. Jij gelooft niet in de gezonde kant, want je vertelt mij alleen de momenten dat ik het niet goed doe. Je vertelt mij alleen de momenten waarop ik gefaald heb en het liefst zo vaak mogelijk. Zo vaak mogelijk zodat ik de goede momenten vergeet, zodat de goede momenten minder vaak lijken te gebeuren dan de slechte momenten.

Zo vaak mogelijk om maar niet bij het kleine meisje in mij te komen. Maar dat kleine meisje zit er en zal er net zo lang blijven zitten tot ik sterk genoeg ben. Sterk genoeg om te kijken naar de positieve momenten, de momenten dat mijn emoties er wel mogen zijn en ik de controle los kan laten. De momenten waarop ik niet hoef te vluchten en waarop ik eventjes bij haar kan zijn. Die momenten gaan er weer komen en dan trap ik niet meer in jouw plannetjes. Dan ben ik weer sterker en ga ik het kleine meisje geven wat ze nodig heeft. De aandacht die ze verdiend en de liefde, warmte en genegenheid waar ze al zo lang naar verlangt.

 

Lovee Xx